Heenreis, START International en O-week

Hehe, we zijn weer online hoor! Na negen nachten is het eindelijk gelukt om iets van internet op mijn laptop te krijgen, en daarom is het dus snel tijd voor een update vanuit Canada. Een lange update dit keer, want ik heb niet stilgezeten de afgelopen dagen.. Foto’s en video's van deze week zijn te vinden in de albums ‘Heenreis, START International en O-week’ onder foto's en onder video's.

Vorige week dinsdag ben ik via Schiphol naar Guelph vertrokken. Het afscheid viel me best zwaar, ik dacht letterlijk ‘waar ben ik toch aan begonnen’, een gevoel dat vooral in de eerste dagen vaak overheerste. Ik had twee vluchten, één van Amsterdam naar Reykjavik, en vanuit daar door naar Toronto. Op de eerste vlucht zat een vrouw naast me die halverwege de vlucht niet goed werd, dus toen ik haar op eigen kracht heb kunnen helpen was ik best trots op mezelf en ging mijn zelfvertrouwen weer een beetje de goede kant op, ‘misschien dat ik het toch wel ga redden in mijn eentje daar in Canada’. Beide vluchten verliepen snel, en het was pas in de bus (zo’n leuke gele schoolbus) richting de campus dat ik merkte dat ik al meer dan 24 uur wakker was. Midden in de nacht kwam ik aan op de campus, waar ik de sleutels kreeg van mijn kamer, en eigenlijk was het de bedoeling dat ik dan ook een set van beddengoed zou krijgen, maar die waren helaas op; geen dekens of kussen dus.. Dan maar creatief worden met truien en handdoeken! Eenmaal in mijn kamer aangekomen meteen mijn spullen uitgepakt om toch een beetje een thuisgevoel te creëren. Daarna snel naar bed, want moe dat was ik wel! Helaas duurde de nacht niet lang; om 4 uur ’s nachts werd ik al gewekt door mijn interne klok, die dacht dat het al 10 uur ’s ochtends was en dus dat het tijd was om maar eens iets te gaan doen. Maar ja, wat ga je doen midden in de nacht.. Ik wilde een berichtje naar huis sturen, maar aangezien ik nog geen enkele bron van internet had, voelde ik me erg geïsoleerd en daardoor ook ongelukkig. Ik had gewoon echt even een berichtje nodig van thuis om weer moed bij elkaar te grijpen om door te gaan. Ondanks de tranen was ik toch nog even in slaap gevallen gelukkig.

De volgende ochtend begon START International, de introductieweek voor alle internationale studenten. Deze eerste dag van START stond vooral in het teken van spullen bij elkaar verzamelen en een beetje onderzoeken waar ik precies terecht was gekomen. Wat gratis spullen hier en daar, maar vooral ook veel dingen moeten kopen, en helaas ook niet altijd heel goedkoop.. ’s Avonds lekker wezen uiteten met alle exchange studenten, en daar was hamburger nummer 1.. Eenmaal terug op de campus was iedereen toch wel gesloopt, en na zo’n 18000 stappen waren mijn voeten ook niet echt happy meer, daar gaan blaren komen! Dan maar snel naar bed.. Helaas werd dat idee al snel onderbroken door een mega schel, irritant, oorverdovend brandalarm. Snel maar wat belangrijke spullen bij elkaar gepakt en naar buiten gegaan.. Daar vertelde iemand me dat dit dus in East Residence, waar ik woon, ongeveer één keer per maand gebeurt (noooo..).  Ze nemen brandalarmen op de campus wel serieus, het is zelfs zo dat als er ergens in Guelph iets aan de hand is, en er dan iets gebeurt op onze campus, dat ze dan de andere plek verlaten om eerst onze campus te helpen. Dat betekent dus dat er zo’n 5 brandweerwagens, 3 politieauto’s en de campus politie uitgerukt waren voor wat uiteindelijk vals alarm bleek te zijn. Na ongeveer een kwartier mochten we weer naar binnen en konden we dus lekker gaan slapen. Maar ook dit keer werd ik weer om een uur of 5 wakker, jetlag! Daarbij ook nog buikpijn van het andere eetpatroon, wat het weer een zware ochtend maakte. Gelukkig via de wifi die ik gevonden had even met huis kunnen bellen, en mezelf toen het doel gegeven om, ook al was dit buiten mijn comfort-zone, toch tegen onbekenden te gaan praten en zo nieuwe mensen te ontmoeten. ‘Make September to Remember’, mijn motto van de maand.

Dat is dus ook waar ik de volgende dag mee aan de slag ben gegaan, met succes! Het is me gelukt om me bij een groepje aan te sluiten (“The Squad”, een groep met zo’n 10 studenten uit o.a. Nederland, Australië, UK, Frankrijk en Spanje), waar ik erg blij mee ben. Samen met “The Squad” was dag 3 heel positief verlopen. Na een citytour en een bezoekje aan het kattencafé van downtown Guelph zijn we samen gaan uiteten (jup, hamburger nummer 2..), en daarna hebben we onze bowling skills uitgetest met de rest van de exchange studenten. Het bleek dat ik het toch wel redelijk goed kon, aangezien ik één keer tweede van onze groep werd, en één keer had ik zelfs gewonnen. Go me! Voor de bierdrinkers onder ons, Barking Squirrel Lager smaakt best OK, en dat voor iemand die totaal niet van bier houdt (de naam en het bijbehorende glas trokken maakten me nieuwsgierig dus heb ik een slokje mogen proeven van iemand). Door mijn positievere blik vandaag viel het me ook op dat Canadezen echt heel erg vriendelijk zijn, je kunt iedereen echt alles vragen en ze helpen je heel graag. Dat is wel fijn! Af en toe merk ik nog wel dat er toch nog best wat Engelse woorden zijn die ik niet ken, en het feit dat Canadezen heel snel praten, maakt het ook niet echt makkelijker. Ook het eten smaakt anders (wie doet er nou weer pectine in de yoghurt en glimwax op het fruit), maar dat is allemaal een kwestie van wennen. Wat ook nog wennen is, is de grote afstanden die ik elke dag loop. Nog nooit in mijn leven heb ik echt last van blaren gehad, maar op dit moment voel ik me net een deelnemer van de Wandelvierdaagse. Snel weer even wat rusten dus! Maar ook deze nacht werden we weer gewekt door het brandalarm, fijn..

Met de jetlag gaat het steeds een beetje beter. Vandaag werd ik alweer iets later wakker. Dag 4 stond in het teken van het ontdekken van de campus. Het hoogtepunt van de dag was de campus chase. Het principe van dit spel is dat je raadsels krijgt en door die op te lossen weet je de locatie van waar je naar toe moet lopen, om daar dan weer een raadsel op te lossen, etc. Het team dat het eerst op de eindlocatie arriveert wint, en ja ja, dat was “The Squad”! ’s Avonds onze prijs geint in Brass Taps, de bar op de campus. Op weg hier naartoe kwamen we nog een stinkdier tegen. Ja, die zitten hier dus, net als de vele eekhoorns en chipmunks, je kijkt er bijna al niet meer van op. ’s Avonds thuis snel mijn voeten rust gegeven want ik herkende er bijna geen voeten meer in, zo kapot en opgezwollen als ze waren..

Dag 5 was moving-in day voor de Canadese studenten. Daarom werden alle wegen richting de campus afgezet om zo al het verkeer dat de campus op moest een beetje in goede banen te kunnen leiden. Helaas voor ons betekende dit dus dat we onze boodschappen te voet moesten doen, en de afstand van de campus naar de supermarkt is geen pretje te voet.. Met al 5 dagen op een rij tussen de 10000 en 20000 stappen gelopen te hebben, denk ik niet dat het ooit nog goed komt met mijn voeten, ze misvormen nu nog erger dan door schaatsen! Moving-in day betekende ook de start van O-week, de officiële introductieweek van de universiteit. Dit betekent strenge regels (geen alcohol, geen bezoek van mensen buiten je eigen residence, mensen die ’s avonds in je gang komen checken wat je aan het doen bent, dat soort dingen), iets wat wij in Nederland niet echt gewend zijn. De dag werd afgesloten met een feestje op de campus, maar eenmaal daar aangekomen bleek het niet zo ons ding te zijn. Daarom hadden we maar besloten om met zijn vieren (ik, Janine (ook uit Nederland), Ciara (uit the UK) en Shelby (uit Australië) een filmavond te houden. En aangezien we allemaal een beetje het gevoel hadden dat we in een Amerikaanse film terecht waren gekomen, was High School Musical de perfecte film om te kijken!

De tweede dag van O-week bevatte heel veel wachtrijen. De wachtrij voor knuffelen met puppy’s was ons te lang, en zo ook de wachtrij voor de Escape Room. Toen maar besloten om aan te sluiten in de wachtrij voor de Starbucks. Dat werd beloond met een heerlijke refresher, de Cool Lime, zeker voor herhaling vatbaar! In de namiddag een rondje over de campus gelopen om een beetje te oriënteren waar we straks les zullen krijgen (plus nog wat gratis spullen gevonden!) en daarna was Gryph Fest, een evenement met allemaal activiteiten op het grote grasveld (Johnston Green), waaronder een springkussen en allerlei foodtrucks. Helaas was ook de rij voor de foodtrucks ellendig lang, dus maar besloten om pizza’s voor vijf man (ik, Ciara, Shelby, Janine en Mathias (uit Frankrijk) thuis te laten bezorgen. Jup, daar hebben we ook pizza nummer 1..

Dag nummer 7 was voor mij een kleine mijlpaal. Vandaag was de eerste dag dat ik niet heb hoeven huilen en dat ik geen buikpijn had in de ochtend. Dat was erg fijn! Na een residence meeting (What house? Leadership House!) en een pannenkoekenontbijt maar aan het regelen gegaan, aangezien wifi op mijn laptop nog steeds niet werkte. Helaas zonder succes, dus toen maar troost gaan zoeken bij de schattige puppy’s die vandaag weer op de campus te vinden waren. ’s Avonds weer met zijn vieren gegeten, dit keer gelukkig een iets normalere en gezondere pasta met groenten, klaargemaakt door Ciara en Janine. Het plan was om deze avond downtown te gaan, maar de jetlag hakte er in en dus maar besloten om thuis te blijven kletsen en wat plannen voor de komende weken door te nemen. Ik gok dat er veel leuks op komst is!

De volgende ochtend werd ik één minuut voor mijn wekker wakker, wat dus betekent dat de jetlag al bijna over is! De dag begonnen we creatief met het decoreren van bloempotten en mason jars. Lunch hebben we gegeten bij Bob’s dogs. Dat is een kraampje van een man genaamd Bob, die met zijn gitaar altijd op de campus te vinden was en daarom zijn eigen plaatsje heeft gekregen. Een echte Guelph traditie! Verder vandaag boodschappen gedaan en een Canadese bankrekening geopend, wat een geregel allemaal.. En dat op de warmste dag van het jaar! Daarom maar een bezoekje gebracht aan Tim Hortons (de Canadese versie van Starbucks) voor een ijskoffie. Daarna snel naar huis want boogie practice voor de pep-rally stond op de agenda. Wat dat inhoudt: elke residence moet een dans instuderen, zich daarna verkleden en schminken en vervolgens de dans uitvoeren op het officiële Gryphons football field, waarna de winnaar een of ander schilderij in het bezit kreeg. Iedere residence heeft ook zijn eigen yell (East is hot to go, H O T T O G O, ahoo hot to go, I say ahoo hot to go!), en iedereen moest elkaar aanmoedigen. Crazy! Maar wel heel leuk om mee te maken. Dit was echt weer zo’n High School Musical gevoel. Ik kende maar de halve boogie, omdat ik halverwege de training weg moest voor een meeting. Daarom tijdens de uitvoering maar een beetje geïmproviseerd, niemand die het ziet.. Toch? ;) Nadat de winnaar bekend was gemaakt werd iedereen uitgenodigd om pizza te komen eten in zijn eigen residence als avondeten (om 22 uur), en ja, daar is dus ook pizza nummer 2..

Dag 9 is de laatste dag voordat de lessen weer beginnen. Daarom dat ik besloten had om het vandaag een beetje rustig aan te doen. In de ochtend een natuurwandeling gemaakt door het Arboretum met de Wildlife Club. De wandeling deed me denken aan het rondlopen in de bossen thuis met papa, dus dat was wel fijn! De begeleider wist heel veel leuke feitjes te vertellen over waarom bepaalde plekken er op een bepaalde manier uitzagen of hij wist leuke details te geven over bepaalde planten of dieren (er was bijvoorbeeld een plant met als bijnaam ‘spot and touch me not’ en als je de zaadjes van die plant aanraakte, explodeerden ze. Ik ga er zeker een keer terug om mooie foto’s te maken! In de middag wat boodschappen gedaan en nogmaals een poging gedaan om internet aan de praat te krijgen, met succes dit keer! Gelukkig maar, anders zou deze post nog een halve week langer geworden zijn.. In de avond voor het eerst voor mezelf gekookt, even wennen maar ook hier is het me gelukt om de spaghetti weer te laten smaken.

En dan zijn we aangekomen bij alweer mijn tiende dag in Canada, wat tevens ook de eerste lesdag is. Spannend! Ik heb echt nog geen idee wat ik moet verwachten van de lessen, maar ik vind het opzich wel fijn om weer wat te kunnen gaan leren en om ook weer een beetje een normaal ritme te kunnen gaan kweken. Mijn normale Nederlandse ontbijtje heb ik bij elkaar weten te vinden, dus nu de buik gevuld is snel mijn spullen bij elkaar pakken en dan vertrek ik richting mijn eerste vak.

Fingers crossed!

Jesse

P.S. Ben je benieuwd naar hoe de pep-rally was en wat ik verder allemaal gezien heb, neem dan een kijkje bij de foto's en video's!